شعري براي عكسم

نگاه می کنم از غم به غم که بیشتر است

به خیسی ِ چمدانی که عازم ِ سفر است

من از نگاه ِ کلاغی که رفت فهمیدم

که سرنوشت ِ درختان ِ باغ مان تبر است

...

به کودکانه ترین خواب های ِ توی ِ تنت

به عشق بازی ِ من با ادامه ی ِ بدنت

به هر رگی که زدی و زدم به حس ِ جنون

به بچه ای که توام در میان ِ جاری ِ خون

به آخرین فریادی که توی ِ حنجره است

صدای ِ پای ِ تگرگی که پشت پنجره است

به خواب رفتن تو روی ِ تخت ِ یک نفره

به خوردن ِ دمپایی بر آخرین حشره

به هرگزت که سوالی شد و نوشت کدام

به دست های ِ تو در آخرین تشنج هام

به گریه کردن ِ یک مرد آن ور ِ گوشی

به شعر خواندن تا صبح ِ بی هم آغوشی

به بوسه های ِ تو در خواب ِ احنمالی ِ من

به فیلم های ِ ندیده، به مبل ِ خالی ِ من

به لذت ِ رویایت که بر تن ِ کفی ام ...

به خسته گی تو از حرف های ِ فلسفی ام

به گریه در وسط ِ شعرهایی از سعدی

به چای خوردن ِ تو پیش ِ آدم بعدی

قسم به این همه که در سرم مدام شده

قسم به من، به همین شاعر ِ تمام شده

قسم به این شب و این شعرهای ِ خط خطی ام

دوباره بر می گردم به شهر ِ لعنتی ام

به بحث ِ علمی ِ بی مزه ام در ِ گوش ات

دوباره برمی گردم به امن ِ آغوش ات

به آخرین رویامان به قبل ِ کابوس ِ

دوباره برمی گردم به آخرین بوسه

شعر: سید مهدی موسوی

با صدای شاهین نجفی

وقتی در پی تمام شدن ناتمامها می دوی
وقتی تمام صفحات زندگیت را ورق میزنی تا به دنبال جمله های ناتمام بگردی که در انتهای کلمات بریده شان نقطه بگذاری
وقتی در نگاه آشنایت هیچ آشنا نمی بینی
وقتی احساس کردی که ای کاش میتوانستی کاسه ی سرت را مثل یک هندوانه با قاشق بتراشی و از تمام هر آنچه هست خالی کنی
وقتی که احساس کردی که تلخی سرشاری تمام درونت را فراگرفته و در پس هر رنگی نیرنگیست
وقتی که دستهایت ملتمست را بریدند
به یاد داشته باش که تو محکوم به صد سال تنهائی هستی!
و دوباره برگرد به شهر لعنتیت! و با لبخندی به زیبائی تمام هنرپیشه های دنیا برای آدمیانی که بر تو سلام می کنند بخند و بگذار تا باورکنند که زندگی زیباست!
اگر کلاغ شوی صدها سال زندگی خواهی کرد
دنیای عجیبیست باید بین عاقل بودن و مردن و دیوانه بودن و ماندن یکی را انتخاب کنی, عجله کن که جلادان و مداحان هر یک به انتظار پاسخ تو ایستاده اند و اگر تو انتخاب نکنی , هر آنگونه که صلاحت! بدانند سرت می برند.!

وقتي براي مرده بودن زنده هستيم
گهواره با تابوتمان فرقي ندارد

روزها و ساعت ها مي گذرد و هفته ها و ماه ها از پي هم مي آيند و مي روند
ولي هميشه در روزها و هفته ها و ماه ها و سالها هميشه لحظاتي هست كه وقتي به تكرار نزديك مي شوند
قلب آدمي به تكاپو مي افتد بعضي وقت ها اين تپش براي شور زندگي است و بعضي وقت ها براي شوق مرگ
نيازي نيست كنج خلوتي پيدا كني براي يافتن اين لحظات، خواهي نخواهي خواهند آمد و خواهي نخواهي خودت مي داني كه مي آيند و مي داني كه نمي تواني خودت را به آن كوچه بزني
و چه لذت هائي كه تكرارش برايت ملال آور شده، آرزو مي كني تمام اين لذات را از تو بگيرند و در نكبت زندگيت تنها بماني
ولي سر خودت را نمي تواني كلاه بگذاري
مي دانم و مي داني كه دوستشان داري، لحظاتي را كه براي تكرارشان حاضري همه ي عمر را به پاي آن لحظه بريزي
ولي افسوس كه از آن ها فقط يك خاطره مانده در گردش ايامشان
خاطرات قشنگمان را مانند پونز هاي طلائي به ديوار زندگي زده ايم و خودمان را با آن آويزان كرده ايم
و خوشحاليم!
و خوشحال باش چون اگر اين پونز ها نباشند مي افتي
عجب گذر و گذاري! و اينجاست كه مي گوئي " چون مي گذرد غمي نيست"
سرت را بالا كن و به پونزهايت نگاه كن همانطور كه داري لذت تماشاي آن ها را مي بري دستت را دراز كن به سمت زمين و در لابه لاي اين تاريك شوم دنبال پونزهاي طلائي ديگري بگرد، پيدا خواهي كرد مي دانم
و چقدر ارزشمندند افسوس كه در تاريكي زمين گمشده اند ولي بدان كه آن ها هم منتظر تو هستند كه بيابيشان
نازنين چاره اي نيست راهي است كه بايد رفت با لذت برو!
و سعي كن كه مثل مردمان خاكستري نباشي كه براي مرده بودن زنده هستند...

براي ثبت مرگ در يك روز باراني به قبرستان رفتم، من بودم و مردگان و كلاغان، سه همدم در پايان زندگي!
مانند كلاغ هاي دوست سرتاسر قبرستان را وجب به وجب مي گشتم چشمم خورد به گلي زيبا در ويتريني بالاي يك قبر
نزديك تر رفتم و ديدم كه خبري از بهار و طراوت نيست سالهاست كه اين گل بدون آنكه از سرما و گرما گزندي ببيند برجاي مانده است
و قطره هاي باران، چه ساده لوحند كه فكر مي كردند بايد براي اين گل خود را فنا كنند،
نشستم و فكر كردم و به خودم خنديدم، اگر قطره هاي باران از روي لطف خود را فدا مي كنند عجيب نيست، عجيب اينكه من كه در پي شكار حقيقتي بودم هم فريب خوردم.
يادم به حرفهاي دكتر شريعتي افتاد:
به راستي چرا عشق ها راستند و معشوق ها دروغ؟!